Κρυάκουρας από τα Θεοδώριανα
Δημοσιεύτηκε: Πέμ 16 Μάιος 2013, 08:09
Μετά την ανάρτηση από τον Γιάννη της διάσχισης του Κρυάκουρα παρακινήθηκα να μεταφέρω κι εδώ (μιας κι είχε αναρτηθεί παλαιότερα σε άλλο site) την περιγραφή μιας ανάβασης που κάναμε το 2011 στο ίδιο βουνό από τη μεριά των Θεοδωριάνων, περπατώντας ουσιαστικά όλη την κορυφογραμμή μέχρι τη νότια κορυφή κι επιστρέφοντας από τα ίδια.
Την πρώτη μέρα ακολουθήσαμε με το αυτοκίνητο το δρόμο που ενώνει τα Θεοδώριανα με τη Νεράιδα μέχρι ένα πλάτωμα που έχει βρύση κι ένα μεγάλο εικόνισμα. Από αυτό το σημείο ξεκινά και το μονοπάτι που ενώνει τα δυο χωριά, γνωστό και ως «Καγκέλια». Γεμίσαμε τα παγούρια μας και πήραμε τον ανήφορο στο πρόσφατα καθαρισμένο και σηματοδοτημένο μονοπάτι που σε αρκετά σημεία είναι και κτιστό. Σε μια ώρα φτάσαμε στην κορυφογραμμή όπου υπάρχει το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Ωραία θέα κι από τις δυο πλευρές με μόνη παραφωνία τις κολόνες της ΔΕΗ και την περίφραξη που μάλλον διαχωρίζει τα βοσκοτόπια των δυο χωριών. Έξω από το εκκλησάκι υπάρχει χώρος για 3-4 σκηνές ενώ κάποιοι μπορούν να κοιμηθούν και μέσα.
Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε πάνω στην κορυφογραμμή ακολουθώντας μονοπάτι χωρίς σημάδια. Για 1-1,1/2 ώρες περπατήσαμε μέσα σε δασωμένη κι αρκετά δύσβατη έκταση, έχοντας αριστερά μας το φράχτη και ήθελε προσοχή να μην χάσουμε το μονοπάτι. Κάποια στιγμή αραίωσε η βλάστηση, αποκτήσαμε οπτική επαφή με την κορυφή στο βάθος και μετά από λίγο φτάσαμε σε πλάτωμα με φτέρες όπου έρχεται και χωματόδρομος από τη Νεράιδα. Αριστερά στο ύψωμα υπάρχει κολονάκι. Πλέον ήταν σαφής η πορεία μιας κι έπρεπε να κινηθούμε ακριβώς πάνω στην στενή κορυφογραμμή. Η θέα απερίγραπτη προς όλες τις μεριές, Τζουμέρκα από τη μια, Κακαρδίτσα και Φούρκα από την άλλη και πίσω μας η κοιλάδα του Αχελώου με το Χατζή να υψώνεται εντυπωσιακό από πάνω της.
Περνάμε το πρώτο βράχινο τμήμα της κόψης και κατευθυνόμαστε προς το δεύτερο και δυσκολότερο με τα τεράστια σπασμένα βράχια. Ελισσόμαστε πότε πάνω στην κόψη και πότε ανάμεσα στα βράχια (αφήσαμε και καμμιά δεκαριά κούκους εδώ) και φτάνουμε στο τελευταίο σκαλί πριν την κορυφή όπου θέλει και λίγο αλλά εκτεθειμένο σκαρφάλωμα. Εμείς, χωρίς τη χρήση σκοινιού, σκαρφαλώσαμε κατευθείαν πάνω στην κόψη και λίγο προς τα δεξιά και μετά τα δύσκολα ανεβήκαμε ξανά αριστερά στην κορυφογραμμή που μας οδήγησε σε 5 λεπτά στη νότια κορυφή. Αφήσαμε κι εδώ κάποιους κούκους που υποδεικνύουν την κάθοδο προς το πέρασμα μιας κι από πάνω συνήθως φαίνονται όλα ίδια.
Κάναμε 5,5 ώρες από το εκκλησάκι μέχρι την κορυφή και 4,5 για την επιστροφή από τα ίδια.
Εντυπώσεις: σκληρή κι επίπονη ανάβαση αλλά σε ανταμείβει με την αεροπλανική θέα και το παιχνίδι με τα βράχια!
Και οι απαραίτητες φωτογραφίες...
Την πρώτη μέρα ακολουθήσαμε με το αυτοκίνητο το δρόμο που ενώνει τα Θεοδώριανα με τη Νεράιδα μέχρι ένα πλάτωμα που έχει βρύση κι ένα μεγάλο εικόνισμα. Από αυτό το σημείο ξεκινά και το μονοπάτι που ενώνει τα δυο χωριά, γνωστό και ως «Καγκέλια». Γεμίσαμε τα παγούρια μας και πήραμε τον ανήφορο στο πρόσφατα καθαρισμένο και σηματοδοτημένο μονοπάτι που σε αρκετά σημεία είναι και κτιστό. Σε μια ώρα φτάσαμε στην κορυφογραμμή όπου υπάρχει το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Ωραία θέα κι από τις δυο πλευρές με μόνη παραφωνία τις κολόνες της ΔΕΗ και την περίφραξη που μάλλον διαχωρίζει τα βοσκοτόπια των δυο χωριών. Έξω από το εκκλησάκι υπάρχει χώρος για 3-4 σκηνές ενώ κάποιοι μπορούν να κοιμηθούν και μέσα.
Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε πάνω στην κορυφογραμμή ακολουθώντας μονοπάτι χωρίς σημάδια. Για 1-1,1/2 ώρες περπατήσαμε μέσα σε δασωμένη κι αρκετά δύσβατη έκταση, έχοντας αριστερά μας το φράχτη και ήθελε προσοχή να μην χάσουμε το μονοπάτι. Κάποια στιγμή αραίωσε η βλάστηση, αποκτήσαμε οπτική επαφή με την κορυφή στο βάθος και μετά από λίγο φτάσαμε σε πλάτωμα με φτέρες όπου έρχεται και χωματόδρομος από τη Νεράιδα. Αριστερά στο ύψωμα υπάρχει κολονάκι. Πλέον ήταν σαφής η πορεία μιας κι έπρεπε να κινηθούμε ακριβώς πάνω στην στενή κορυφογραμμή. Η θέα απερίγραπτη προς όλες τις μεριές, Τζουμέρκα από τη μια, Κακαρδίτσα και Φούρκα από την άλλη και πίσω μας η κοιλάδα του Αχελώου με το Χατζή να υψώνεται εντυπωσιακό από πάνω της.
Περνάμε το πρώτο βράχινο τμήμα της κόψης και κατευθυνόμαστε προς το δεύτερο και δυσκολότερο με τα τεράστια σπασμένα βράχια. Ελισσόμαστε πότε πάνω στην κόψη και πότε ανάμεσα στα βράχια (αφήσαμε και καμμιά δεκαριά κούκους εδώ) και φτάνουμε στο τελευταίο σκαλί πριν την κορυφή όπου θέλει και λίγο αλλά εκτεθειμένο σκαρφάλωμα. Εμείς, χωρίς τη χρήση σκοινιού, σκαρφαλώσαμε κατευθείαν πάνω στην κόψη και λίγο προς τα δεξιά και μετά τα δύσκολα ανεβήκαμε ξανά αριστερά στην κορυφογραμμή που μας οδήγησε σε 5 λεπτά στη νότια κορυφή. Αφήσαμε κι εδώ κάποιους κούκους που υποδεικνύουν την κάθοδο προς το πέρασμα μιας κι από πάνω συνήθως φαίνονται όλα ίδια.
Κάναμε 5,5 ώρες από το εκκλησάκι μέχρι την κορυφή και 4,5 για την επιστροφή από τα ίδια.
Εντυπώσεις: σκληρή κι επίπονη ανάβαση αλλά σε ανταμείβει με την αεροπλανική θέα και το παιχνίδι με τα βράχια!
Και οι απαραίτητες φωτογραφίες...
