Διάσχιση Όχης - Δημοσάρη

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
pankan
Δημοσιεύσεις: 796
Εγγραφή: Τρί 02 Μαρ 2010, 14:31
Τοποθεσία: Αμφιθέα

Διάσχιση Όχης - Δημοσάρη

Δημοσίευση από pankan » Τετ 03 Ιούλ 2013, 09:42

Μετά από 6 μήνες απόλυτης απραξίες και χωρίς καν τις φυσιοθεραπείες που σύστησε ο γιατρός για τον τραυματισμένο χιαστό μου, βρέθηκα ξανά σε ένα βουνό που είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα. Την Όχη στη Ν.Εύβοια, πάνω από τη Κάρυστο και το Κάβοντόρο.
Η Όχη δεν είναι ψηλό βουνό. Οι κορυφές της αγγίζουν αλλά δεν φτάνουν τα 1400 μ. Η διάσχισή της όμως προσφέρει ένα πλούτο που σπάνια βρίσκεις σε άλλα Ελληνικά βουνά. Το βουνό αντέχει ακόμη, παρόλες τις προσπάθειες για «ανάπτυξη» που έχουν βαλθεί να το καταστρέψουν.
Η παρέα δεν ήταν μεγάλη, εγώ και η Αγγέλα. Πήραμε το απογευματινό πλοίο της Παρασκευής από Ραφήνα για Μαρμάρι, λεωφορείο για Κάρυστο και από εκεί με ταξί στο χωριό-προάστιο της Καρύστου, τους Μύλους. Το ταξί μας άφησε λίγο πριν την αρχή του μονοπατιού, στις πηγές των Μύλων. Γεμίσαμε νερό και ξεκινήσαμε. Ο δρόμος σχεδόν αμέσως μας οδήγησε σε στάνη όπου μετατράπηκε σε μονοπάτι. Κι εκεί μπλέξαμε. Ο τσέλιγκας έχει γεμίσει τον τόπο συρματοπλέγματα δυσκολεύοντας έτσι το πέρασμα. Ακόμη και να πηδάγαμε τα συρματοπλέγματα το μονοπάτι από τη άλλη μεριά δεν πατιόταν και ήταν ζούγκλα. Ίσως η καλύτερη λύση θα ήταν στην αρχή να κινηθούμε μέσα στο ρέμα. Τέλος πάντως κουτσά στραβά τα καταφέραμε και ξεμπλέξαμε και συναντήσαμε το κύριο μονοπάτι που ερχόταν από αριστερώτερα. Ίσως να ήταν πιο σωστά να πηγαίναμε αριστερά από τη στάνη αντί για δεξιά που πήγαμε εμείς, αλλά αυτό ήξερα αυτό ακολούθησα. Το μονοπάτι είναι λίγο-πολύ σαφές και σημαδεμένο με κόκκινα σημάδια και μικρούς κούκους. Αλλά επειδή έχει πολλά γιδόστρατα μπερδεύεται εύκολα. Και δεν είναι ότι θα χαθεί κανείς. Όλα στο ίδιο μέρος πάνε. Το πρόβλημα είναι τα βάτα που σκίζουν τα πόδια αν επιλέξετε όπως εμείς να φορέσετε κοντά παντελόνια. Η ανάβαση είναι ευχάριστη και η θέα προς το βουνό και τη θάλασσα είναι υπέροχη. Σε λιγώτερο από μία ώρα φτάνουμε στο αρχαίο ρωμαικό λατομείο με τις μεγάλες (12 μ) λαξευμένες κολώνες, έτοιμες στο χώμα για να παραδοθούν σε πελάτες σε όλο τον αρχαίο κόσμο. Μετά τις κολώνες σιγά σιγά άρχισε να νυχτώνει. Το μονοπάτι κινείται κατά μήκος του βράχινου τοίχου δεξιά. Προς το τέλος του ανεβήκαμε κτιστή αρχαία σκάλα και η ανηφόρα λίγο πολύ τελειώνει. Τα μονοπάτι τραβερσάρει διαδοχικά δύο φαρδιές λεκάνες απορροής. Εδώ βγάλαμε και τους φακούς. Παρόλο που ήταν ευχάριστο το περπάτημα μέσ’ το βράδυ, δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε τα κόκκινα σημάδια. Και δεν θέλαμε να βατώσουμε μέσα στα αδιαπέραστα τείχη των θάμνων. Μόλις περάσαμε τα δύο ρέματα βρεθήκαμε σε δρόμο. Δρόμος υπήρχε από πολύ παλιά. Αλλά αυτός ο καινούργιος δρόμος είναι άλλο πράγμα. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν προετοιμασμένος γιατι τον είχα δει στο google. Πρόκειται για ένα πάρα πολύ πλατύ δρόμο στρωμένο με τσιμέντο που ξεκινάει από το ίδιο μέρος με τον παλιό, κινείται παράλληλα με τον παληό και καταλήγει στο ίδιο μέρος με τον παληό. Γιατί τον έφτιαξαν τότε; Ίσως για να χωράνε οι νταλίκες που θα ανεβάσουν τις ανεμογεννήτριες στο δρακόσπιτο. Άλλη εξήγηση δεν μπορώ να βρω. Ο δρόμος είναι άσχημος και άχαρος αλλά και ο παληός έτσι ήταν. Γι’ αυτό είναι καλά να κάνει κανείς τη διαδρομή βράδυ. Η νύχτα καλύπτει την ασχήμια. Σε κάποιο σημείο ο τσιμεντόδρομος διασταυρώνεται με τον παλιό χωματόδρομο. Δεξιά κατηφορίζει και πάει μετά από 2-3 φουρκέτες σε κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις (μεγάλη στάνη) με νερό απ’ έξω. Εμείς ανηφορίσαμε αριστερά προς τα όρια του παλιού καστανόλογγου. Ο χωματόδρόμος είναι μισοκατεστραμένος και γρήγορα οδηγεί σε μια «πύλη» φτιαγμένη από δύο τεράστια σιδεράνια δοκάρια. Πίσω από την πύλη υπάρχει πλάτωμα που παλιότερα ήταν στάνη αλλά τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Αν θέλετε να στήσετε σκηνή κοντά στο καταφύγιο εδώ είναι το καλύτερο μέρος.
Έχοντας έρθει μερικές φορές, ήξερα ότι το καταφύγιο ήταν 5’-10’ πιο πάνω. Το είχα και στο gps. Πάντως είχα μια ανησυχία γιατί δεν ξεχνούσα ότι κάποτε από αυτό το πλάτωμα, αντί για 5’ κάναμε πάνω από 2 ώρες να βρούμε μέσα στη μαύρη νύχτα και τα βάτα το καταφύγιο. Γι’ αυτό προτιμήστε νύχτες με φεγγάρι ή αν δεν έχετε ούτε φεγγέρι ούτε gps ακολουθήστε πιστά τις οδηγίες.
Το καταφύγιο βρίσκεται στο δεύτερο ύψωμα από αριστερά όπως κοιτάτε από το πλάτωμα. Στον ορίζοντα του υψώματος μπορεί να διακρίνει κανείς μια τετράγωνη φιγούρα που μπορεί μέσα στη νύχτα να θεωρήσετε ότι ίσως είναι ένα κτίσμα, ίσως το καταφύγιο. Αυτή η φιγούρα όμως είναι τα βράχια της κορυφής που βρίσκονται πολύ μακρύτερα. Το καταφύγιο είναι λίγο-πολύ στην ευθεία της κορυφής (τετράγωνης φιγούρας), λίγο πιο πάνω από το πλάτωμα. Εμείς ανεβήκαμε ακολουθώντας γιδόστρατα αριστερά από το ρεματάκι το οποίο διασχίσαμε στο ύψος του καταφυγίου για να φτάσουμε σε αυτό. Την άλλη μέρα το πρωί είδα ότι μπορεί να υπάρχει και καλύτερο μονοπάτι που ξεκινάει από το πλάτωμα, στην αντίθετη μεριά από την πύλη και ανάμεσα σε μαντρί και μοναχικό δέντρο. Μια δοκιμή θα σας πείσει, εγώ βαρέθηκα να ξανακατέβω για να το διαπιστώσω.
Η πηγή στην αυλή του καταφυγίου έτρεχε μια χαρά και μας δικαίωσε που δεν κατεβήκαμε στη μεγάλη στάνη για νερό. Κοιμηθήκαμε όμορφα στη φιλόξενη βεράντα του καταφυγίου και την άλλη μέρα ξυπνήσαμε με θέα τις ακτές του Ν. Ευβοικού.
Η ανηφόρα μετά το καταφύγιο είναι απότομη και πολύ γρήγορα μας έβγαλε σε διάσελο με θέα τη πίσω μεριά του βουνού. Το μονοπάτι είναι σαφέστατο, σημαδεμένο κυρίως με κούκους και ελίσσεται ανάμεσα στους βράχινους σχηματισμούς της κορυφής. Λίγο πιο πάνω είδαμε τους κούκους που σημάδευαν το κατέβασμα προς τον Δημοσάρη και αφήσαμε εκεί τα σακκίδια. Ανηφορίσαμε και συναντήσαμε πρώτα το πέτρινο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία με τα κελιά γύρω του και μετά το μεγαλιθικό δρακόσπιτο ακριβώς κάτω από τη κορυφή. Βγάλαμε τις σχετικές φωτογραφίες, ανεβήκαμε και στη κορυφή για την τιμή των όπλων. Το βουνό έχει τρεις εξαιρετικά βραχώδεις κορυφές λίγο κάτω από τα 1400 μ. Οι δύο βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από το δρακόσπιτο και η τρίτη και χαμηλότερη που οι χάρτες του στρατού ονομάζουν Γιούδα, βρίσκεται 1200 μ βορειοανατολικά.
Αφού κατεβήκαμε από τη κορυφή πήραμε τη κατηφόρα προς την είσοδο του φαραγγιού του Δημοσάρη. Το βουνό κατεβαίνει και από το δρακόσπιτο ευθεία κάτω, αλλά εμείς επιλέξαμε να ακολουθήσουμε τη σημαδεμένη με κούκους διαδρομή που οδηγεί στο δρόμο πάνω από το ξεκίνημα του φαραγγιού του Δημοσάρη.
Πριν μερικά χρόνια κάποιοι αποφάσισαν ότι το φαράγγι και το παλιό καλντερίμι που ένωνε τα χωριά του Καβοντόρου με τον πολιτισμό της Καρύστου, χρειάζεται ανάδειξη. Έτσι αντί να σηματοδοτήσουν το μονοπάτι και να επιδιορθώσουν το υπέροχο παλιό καλντερίμι, έχτισαν μέσα στο φαράγγι …σκάλες!!! Στρωμένες με πλάκες Καρύστου. Προφανώς όπως το εξοχικό του αρχιτέκτονα.
Παίρνουμε λοιπόν τη πρώτη κρυάδα διασχίζοντας τις άσχημες σκάλες στην είσοδο του φαραγγιού και κάνουμε τη πρώτη στάση λίγο πιο κάτω, στη Κρύα Βρύση. Μετά τη Κρύα Βρύση το μονοπάτι τραβερσάρει και πιάνει πάλι τον κατηφορο μετά το Αλώνι του Μπαλτά όπου υπάρχει και γκρεμισμένο κτίσμα. Και δυστυχως ξαναρχίζουν οι απαίσιες σκάλες. Ευτυχώς φαίνεται ότι τους τελειώσαν τα λεφτά της αρπαχτής και έτσι αρκετά πρίν φτάσουμε στο ρέμα οι σκάλες τελειώνουν. Διασχίζουμε το ρέμα από τσιμεντένια γέφυρα και συνεχίζουμε στο καλογραμμένο μονοπάτι που άλλοτε είναι χώμα και άλλοτε καλντερίμι. Κινιόμαστε συνεχώς δίπλα στο ρέμα του Δημοσάρη με τις βάθρες και τα καταρρακτάκια να εναλλάσσονται συνεχώς. Περάσαμε και τη διασταύρωση για Άσπρο Νερό και λίγο μετά αποφασίσαμε να σταματήσουμε για ξεκούραση και μεσημεριανή σιέστα. Η ξεκούραση για μένα ήταν απαραίτητη γιατί από αλλού περίμενα το πρόβλημα και από αλλού με βρήκε. Ενώ το τραυματισμένο γόνατο δεν μου δημιούργησε ιδιαίτερα προβλήματα, αυτά ήρθαν από τα νύχια. Τι να πώ. Ή μεγάλωσαν τα πόδια μου ή στένεψαν τα παπούτσια, πάντως η κατηφόρα μου έδωσε τα νύχια στο χέρι και σήμερα, τρεις μέρες αργότερα, είναι φανερό ότι θα χάσω τουλάχιστον το ένα από τα μεγάλα νύχια των ποδιών μου. Ο ύπνος βοήθησε και το ωραίο περιβάλλον του φαραγγιού βοήθησε κι αυτό και έτσι ακολουθώντας το μονοπάτι φτάσαμε διαδοχικά στο εικονοστάσι του Αγίου Δημητρίου, στη εκκλησία των Λενωσαίων και τέλος στο γεφύρι στην αρχή του οικισμού και του δρόμου. Στο γεφύρι στην αρχή του δρόμου συναντήσαμε και μια ομάδα του ΟΤΕ που είχε κάνει την ίδια διαδρομή. Αυτοί ξεκίνησαν το ίδιο πρωί από το καταφύγιο όπου τους ανέβασε λεωφορείο.
Ο δρόμος μέσα στην απογευματινή ζέστη ήταν ένα χάλι.
Σχετικά με το δρόμο δώστε προσοχή στο παρακάτω. Έχω ακούσει από διάφορους για μονοπάτι που παρακάμπτει το δρόμο και πάει από το ποτάμι. Προσωπικά έχω ακολουθήσει διάφορα τέτοια μονοπάτια. Στο ένα μάλιστα υπάρχουν τα γνωστά σκαλιά και βέλος. Μην ακολουθήσετε αυτά τα μονοπάτια αν δεν είναι μαζί σας κάποιος πολύ σίγουρος για το που πάνε. Εγώ οδηγήθηκα σε αδιέξοδα που μετά από μεγάλα (και κουραστικά) ανεβοκατεβάσματα, με οδήγησαν ξανά στον ίδιο δρόμο ελάχιστα πιο κάτω από εκεί που τον άφησα για να ακολουθήσω τα μονοπάτια. Τζάμπα η ταλαιπωρία δηλαδή.
Το μόνο μονοπάτι για το οποίο μπορώ να εγγυηθώ, δεν έχει σημαδεμένο ξεκίνημα, ξεκινάει περίπου 2,5 χλμ από την αρχή του δρόμου στο γεφύρι, και καταλήγει στη θάλασσα. Μπήκαμε από μεγάλη πόρτα-πύλη αριστερά του δρόμου και ακολουθήσαμε το δρομάκι πίσω της. Αφού περάσαμε 2-3 ακόμα μεγάλες πόρτες κατηφορίζωντας, το δρομάκι έγινε μονοπάτι και φτάσαμε σε σημείο που έμοιαζε αδιέξοδο. Κοιτώντας καλύτερα είδαμε μια ξερολιθιά που πηδώντας της μας έβγαλε πάλι σε ανοικτό πεδίο δίπλα στο ποτάμι. Λίγα μέτρα πιο πίσω υπάρχει τσιμεντένια γέφυρα. Πιθανολογώ ότι το μονοπάτι συνεχίζεται δίπλα στο ποτάμι και πιο πριν. Χρειάζεται όμως σημάδεμα (ιδίως η αρχή του) και …ξεβοτάνισμα.
Από το σημείο αυτό ακολουθήσαμε το (σημαδεμένο) μονοπάτι μέχρι τη θάλασσα στη παραλία του Καλλιανού. Πόσιμο νερό πάνω στη παραλία δεν υπήρχε άλλο εκτός από το ποτάμι. Εμείς το τολμήσαμε και το ήπιαμε γιατί και η ταβέρνα που υπήρχε παλιά και παίρναμε νερό, έκλεισε. Δεν πάθαμε τίποτα.
Η παραλία του Καλλιανού παραμένει παρθένα. Δύο σκηνές όλες κι όλες. Τον κόσμο με τις σκηνές τον μάζεψε ο διπλανός Άγιος Δημήτρης με τις καντίνες του. Ευτυχώς.
Την άλλη μέρα κάναμε τα μπανάκια μας στο ποτάμι και τη θάλασσα και το απόγευμα ο ίδιος ταξιτζής που μας ανέβασε στους Μύλους μας πήγε πίσω στο Μαρμάρι για να πάρουμε το πλοίο για πίσω.
Τις επόμενες μέρες θα στείλω τα διορθωμένα αρχεία gps για να αντικαταστήσουν τα υπάρχοντα στο αρχείο.
Άντε, και του χρόνου να ξαναπάμε.
Συνημμένα
IMG_1956.jpg
Η πηγή στους Μύλους
IMG_1963.jpg
Ξεκινάμε το περπάτημα
IMG_1964.jpg
Η έξοδος από τα συρματοπλέγματα της στάνης
IMG_1972.jpg
Οι κολώνες στο αρχαίο Ρωμαϊκό λατομείο
IMG_1980.jpg
Οι κολώνες και η Κάρυστος
IMG_1985.jpg
Μετά τις κολώνες νύχτωσε
IMG_1998.jpg
Το καταφύγιο και η πηγή στην αυλή του
IMG_1990.jpg
Καταφύγιο Όχης
IMG_1993.jpg
Η θέα από το καταφύγιο
IMG_1994.jpg
Φωτογραφία από το καταφύγιο προς το πλάτωμα. Για να μη χαθείτε τη νύχτα.
IMG_2016.jpg
Τα πρώτα βράχια της κορυφής
IMG_2025.jpg
Ο Προφήτης Ηλίας
IMG_2030.jpg
Το δρακόσπιτο και πίσω του η κορυφή
IMG_2042.jpg
Το δρακόσπιτο από τη Κορυφή
IMG_2045.jpg
Καταγραφή της κορυφής με το gps
IMG_2028.jpg
Το φαράγγι του Δημοσάρη από ψηλά
IMG_2060.jpg
Τα σκαλοπάτια της εισόδου στο φαράγγι του Δημοσάρη
IMG_2070.jpg
Στη Κρύα Βρύση
IMG_2080.jpg
Τα άσχημα νέα σκαλοπάτια
IMG_2087.jpg
Το όμορφο παλιό καλντερίμι
IMG_2089.jpg
Βάθρες και καταρρακτάκια σε όλο το μήκος της διαδρομής
IMG_2091.jpg
Όμορφο μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι
IMG_2093.jpg
Τα σαμάρια εδώ δεν είναι διακοσμητικά
IMG_2098.jpg
Παραλία Καλλιανού

Άβαταρ μέλους
niki_kar
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 719
Εγγραφή: Πέμ 07 Ιαν 2010, 08:50
Τοποθεσία: Έδεσσα
Επικοινωνία:

Re: Διάσχιση Όχης - Δημοσάρη

Δημοσίευση από niki_kar » Τετ 03 Ιούλ 2013, 10:53

pankan έγραψε:Γι’ αυτό είναι καλά να κάνει κανείς τη διαδρομή βράδυ.
χαχαχαχαχα :artist: φίλε!!!!!!!

Αυτή η διαδρομή μου έχει μείνει απωθημένο από τότε που έμενα Αθήνα και έβλεπα όλους τους συλλόγους να την κάνουν με Σεπτεμβριανή πανσέληνο. Δεν κατάφερα ποτέ να πάω. Ελπίζω να τα καταφέρω κάποια στιγμή :)

Άβαταρ μέλους
nektaman
Δημοσιεύσεις: 799
Εγγραφή: Δευ 06 Δεκ 2010, 23:41
Τοποθεσία: Χανιά Κρήτη

Re: Διάσχιση Όχης - Δημοσάρη

Δημοσίευση από nektaman » Τετ 03 Ιούλ 2013, 22:40

που πάτε βρέ με τις ζέστες τις απάλευτες ??...ευτυχώς που πάτε δηλαδής για να βλέπουμε και μεις οι χαμηλοί καμμιά βουνίσια εικόνα... :thmbup:

και του χρόνου να είστε γεροί πάλι λοιπόν.... :)
το γέλιο είναι η λάμψη της ψυχής...

Απάντηση

Επιστροφή στο “Όχη”