Hellaspath :: Forum για την ορειβασία και το GPS

Το Σάββατο που μας πέρασε βρέθηκα για μια ακόμη φορά στο Ξεροβούνι. Ένα "βουναλάκι" χαμηλότερο από τα 1500 μ. και ακριβώς απέναντι από την πιο προβεβλημένη Δίρφη με την οποία κάνουν ένα δίδυμο και μοιράζονται πολλά (πχ μονοπάτια).
Το Ξεροβούνι πάντα το έλεγα ένα από τα μεγαλύτερα βουνά της πατρίδας μας το οποίο όμως έχει συρρικνωθεί σε συσκευασία τσέπης.
Ξεκινώντας τη πρόσβαση από το δρόμο στο διάσελο με τη Δίρφη, διασχίζεις το μονοπάτι σε πανέμορφο ελατόδασος. Τόσο όμορφο όσο τα μονοπάτια στο ελατόδασος της Πάρνηθας. Είναι όμως μια σταλιά. Και σε λίγη ώρα βγαίνεις από το δάσος και βρίσκεσαι σε αλπικά λιβάδια. Σαν τα λιβάδια της Αστράκας που σου δίνουν την αίσθηση της απεραντοσύνης. Σε ένα τεταρτάκι όμως τα έχεις διασχίσει. Για να βρεθείς να ανηφορίζεις σάρες που μοιάζουν μεγάλες αλλά δεν είναι και σαν τον Καρτερό. Και όταν φτάσεις στο βόρειο τείχος θα πρέπει να χωθείς στο λούκι της κανονικής διαδρομής για η δυτική κορυφή που δεν είναι απλό περπάτημα (είναι μάλιστα ασφαλισμένο για ραπέλ), αλλά είναι σύντομο. Δεν είναι και το λούκι του Μύτικα. Και μόλις βγεις επάνω μόνο εκατό μέτρα πιο πέρα είναι η δυτική κορυφή που για να τη φτάσεις από αυτή τη μεριά θέλει εύκολη αναρρίχηση. Τρία-τέσσερα μέτρα μόνο και βγήκες. Όλα είναι μικρά αλλά έχουν μια αίσθηση μεγαλείου. Από εδώ πια απλώνεται το απέραντο καρστικό πεδίο με τις δολίνες που είναι σα να πηγαίνεις χύμα στο Παρνασσό και οδηγεί στην άλλη άκρη της κορυφογραμμής στη κύρια κορυφή τον Πορτάρη. Σπάνια πηγαίνει ο κόσμος στον Πορτάρη η πρόσβαση είτε από πάνω είτε από κάτω από το μακρύ βόρειο τείχος, είναι μακριά και επίπονη. Και η ανάβαση από κάτω στο λούκι του Πορτάρη δεν είναι το απλούστερο πράγμα. Ιδίως το χειμώνα. Και είναι και το βόρειο τείχος. Εντυπωσιακό και μακρύ όταν το βλέπεις από το δρόμο που κατεβαίνει στη παραλία της Χιλιαδούς. Δεν είναι βέβαια το βόρειο τείχος της Γκαμήλας, είναι πολύ μικρότερο σε ύψος. Αλλά όπως η Γκαμήλα, δεν παύει να είναι στολισμένο με ορθοπλαγιές που σκαρφάλωσαν οι παλιοί (Μιχαηλίδης, Γκέκα, Χαϊτόγλου, κλπ) αλλά και νεώτεροι ορειβάτες. Και είναι βέβαια και τα λούκια που δεν είναι και σαν τα Βαρδούσια αλλά δεν πάνε πολύ πίσω. Πρόσφατα έμαθα και για την πρώτη κατάβαση του λουκιού του Πορτάρη με ορειβατικά σκι. Δεν είναι βέβαια σαν τα λούκια της Λιάκουρας και της Αρνόβρυσης στον Παρνασσό, αλλά η απομόνωση και μόνο το κάνει μεγαλειώδες.
Το Σάββατο που μας πέρασε ανέβηκα τη δυτική κόψη. Μια διαδρομή που αρκετοί σύλλογοι τη βάζουν πια στο πρόγραμμα ζητώντας απ΄΄ο τους συμμετέχοντες αναρριχητική εμπειρία. Υπερβολές. Είναι ασφαλέστατη, καθόλου εκτεθειμένη και με πολύ μέτρια κλίση. Ούτε κράνος δεν χρειάζεται. Είναι ευκολώτερη αλλά πιο θεαματική από το λούκι του Μύτικα και πολύ πιο μικρή (μια ωρίτσα χαλαρά) από τη κόψη του Κόρακα. Ένα κερασάκι δηλαδή σε ένα υπέροχο μικρό βουνό που του αξίζει επίσκεψη όχι μόνο από Αθηναίους αλλά ακόμη και από ορειβάτες από τη βόρεια Ελλάδα.
Βάλτε το στο πρόγραμμα.
Θα επανέλθω με φωτογραφίες

Πωπω! Τι μου θύμισες τώρα!
Έμενα ακόμα Αθήνα και δειλά δειλά είχα αρχίσει να ανεβαίνω στα βουνά και με παρέες εκτός από συλλόγους. Έτσι είχαμε ανέβει από την μια άκρη με σκαρφάλωμα χαλαρό και διασχίσαμε όλη την κορυφογραμμή. Είχαμε και ένα πιολέ για να ανοίγουμε βήματα σε κάτι γλώσσες με χιόνι που συναντούσαμε. Πολύ το είχα ευχαριστηθεί αυτό το βουνό από αυτήν την διαδρομή.
Πιο μπροστά, είχα κάνει την κλασική του ανάβαση με σύλλογο. Εκεί είχα φορέσει για πρώτη φορά τα ορειβατικά μου παπούτσια (salomon, αγορασμένα από τον Θάνο από το Μοναστηράκι τότε). Όταν κατεβαίναμε την σάρα, ένιωθα ότι είχα τρακτέρ στα πόδια!
Το θυμάμαι πολύ όμορφα το Ξεροβούνι

Είναι ακριβώς όπως τα λέει ο pancan
Ένα αλπικό βουνό σε μικρογραφία, με περισσότερο ενδιαφέρον από την Δίρφυ
-
Ξέρατε ότι εκτός των άλλων, το Ξεροβούνι διαθέτει και καζάνια σαν αυτά του Ολύμπου (επίσης σε μικρογραφία) ;
Αυτά βρίσκονται ψηλά στο λούκι του Πορτάρη στα δεξιά (νότια). Θέλουν "τσαγανό" να τα περάσεις χειμώνα είτε με χιόνι είτε υγρά.
Ακόμα στην βάση του τείχους της ορθοπλαγιάς του Ξεροβουνίου, βρίσκονται και πολλές ενδιαφέρουσες σπηλιές, με εκπληκτική θέα...
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του βουνού είναι τα δάση του μνημεία της φύσης που βρίσκονται πάνω από τα χωριά Άνω Στενή και Μετόχι
Επίσης τα εκπληκτικά του βάραθρα και σπήλαια.
Γενικά, αυτό το μικρό βουνό είναι κυριολεκτικά ανεξάντλητο !

https://drive.google.com/drive/folders/ ... sp=sharing

Για ρίξε και μερικέ φώτο να δούμε και εμείς που δεν έχουμε πάει του λόγου σου το αληθές !!

Θα σας βάλω κάποιες δικές μου φωτογραφίες, και κάποιες ξένες για να πάρετε μια ιδέα για το βουνό

1. Ολόκληρη η βόρεια ορθοπλαγιά με χαραγμένες 2 διαδρομές (από το routes.gr). Αριστερά είναι η ψηλότερη κορυφή (Πορτάρης) με το λούκι του κάτω από το χαρακτηριστικό V. Δεξιά η δυτική κόψη και ελάχιστα αριστερά της η δυτική κορυφή που είναι ο κύριος προορισμός των περισσότερων αναβάσεων. Βλέπετε ο Πορτάρης έχει και ζόρι και ταλαιπωρία. Πού να τρέχουμε!


2. Μέρος της ορθοπλαγιάς με χιόνι. 3. Δεν είναι η Γκαμήλα, το Ξεροβούνι είναι. Ένα "βουναλάκι" 1400 μέτρα.


4. Δεν είναι τα Βαρδούσια, Το Ξεροβούνι είναι.


5. Στο μονοπάτι μέσα στο όμορφο ελατόδασος 6. Περπατώντας οικογενειακώς λίγο πριν το τέλος του δάσους. Στο βάθος φαίνεται η δυτική κόψη 7. Στα λιβάδια με φόντο τη δυτική κόψη


8. Ανάβαση στις σάρες πάνω από τα λιβάδια. Από πίσω η Δίρφη με τη κορυφή της στο σύννεφο. 9. Στο δρόμο για τη δυτική κορυφή. Μπορεί να μην είναι ο Μύτικας αλλά την έχει την αποτομιά του. Έχει στημένο και ραπέλ στο πάνω μέρος για πιο εύκολη κατάβαση. 10. Η δυτική κορυφή. Από εμπρός έχει ένα περασματάκι 3 μέτρα. Από πίσω πας περπατώντας


11. Κατεβαίνοντας τρεχάλα τη σάρα. Σαν το Καρτερό, ένα πράγμα! 12. Κοιτώντας κάτω προς τα λιβάδια από κάπου στη μέση της δυτικής κόψης. Σαν να είσαι στο χάος. 13. Όταν κοιτάς όμως προς τα πάνω είναι φανερό ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα.
Εννοείται βέβαια ότι αν το καλοκαίρι για να ανέβεις στο Ξεροβούνι αρκεί να μην έχεις υψοφοβία, το χειμώνα με τα χιόνια κάθε ανάβαση στο Ξεροβούνι απαιτεί σοβαρότητα και καλή γνώση των υλικών και των τεχνικών. Δεν είναι παίξε γέλασε. Κάθε βήμα είναι στη κυριολεξία μια εφαρμογή μαθήματος ορειβασίας και χρήσης υλικών.

Ξεροβούνι λοιπόν.
Μέσα σε δυο ωρίτσες περπατάς σε όμορφο ελατόδασος, διασχίζεις λιβάδια, ταλαιπωριέσαι σε σάρες, σκαρφαλώνεις λούκια, αναρριχάσαι στη κορυφή και είσαι πίσω στο αυτοκίνητο.
Μια βουνάρα σε συσκευασία τσέπης.

Μαζί με τη διπλανή Δίρφη που δεν είναι τυχαία στο πρόγραμμα κάθε σχολής ορειβασίας, κάνουν ένα καταπληκτικό δίδυμο.
Για να μη πω και για τις παραλίες από κάτω το καλοκαίρι, οπότε δεν θα έχουμε τελειωμό.

Στη θέση που είναι δεν νομίζω να γλυτώσει από τις ανεμογεννήτριες.
Και θα ανεβαίνεις στην κορυφή με το αυτοκίνητο.