Hellaspath :: Forum για την ορειβασία και το GPS

Χρόνια πριν, διαβάζοντας για την πορεία των εξοδιτών του Μεσολογγίου, άκουσα για πρώτη φορά για το πετρογέφυρο της Αρτοτίβας. Σημαντικό γεφύρι για το πέρασμα του Εύηνου, χτισμένο μάλιστα στα 1500, αποτελεί το μοναδικό στην Αιτωλοακαρνανία αλλά και από τα παλιότερα στην Ελλάδα.
Το σκ που πέρασε λοιπόν αποφασίσαμε οικογενειακώς να πάμε στην Ορεινή Ναυπακτία. Να λοιπόν η ευκαιρία που χρόνια περίμενα. Ψάχνοντας βρήκα οτι το γεφύρι έχει πρόσβαση με τα πόδια από έναν μικρό οικισμό του Στρανώματος, τον Επάνω Κάμπο.
Ξεκινήσαμε αποφασισμένοι να κατασκηνώσουμε δίπλα στο ποτάμι το Σαββάτο και την Κυριακή να επισκεφθούμε το γεφύρι. Η αλήθεια είναι οτι στο δρόμο είχα ένα σφίξιμο για το που ακριβώς θα κατασκηνώσουμε, τι χώρο θα βρούμε, αν έχει πόσιμο νερό και τα σχετικά. Φτάνοντας λοιπόν εκεί αντίκρυσα την έκπληξη της ζωής μου. Ο χώρος δίπλα στο ποτάμι λέγεται Καρέλι, λόγω του εναέριου βαγονιού που διασχίζει το ποτάμι, και είναι οτι καλύτερο έχω δει στην Ελλάδα από χώρο αναψυχής (pankan ακούς;). Έχει οργανωμένο χώρο για ψήσιμο, με τρεχούμενο νερό και ηλεκτρική παροχή, φώς για το βράδυ, παιδική χαρά, αλλά το καλύτερο απ' όλα για τα παιδιά, το πλήρως ανακαινισμένο και λειτουργικό "καρέλι", το βαγονάκι που σε περνά απέναντι, αλλά και την συρμάτινη εναέρια γέφυρα. Επίσης άλλη έκπληξη ήταν οι κατατοπιστικές πινακίδες για μια κυκλική πεζοπορική διαδρομή προς το γεφύρι της Αρτοτίβας. Τέλος σε μικρή απόσταση υπάρχουν και 2 μικρά καφενεδάκια-εστιατόρια, για τους απροετοίμαστους.
Αφού τιμήσαμε το χώρο το Σαββάτο το βράδυ με ψήσιμο και παιχνίδι, την Κυριακή το πρωί ξεκινήσαμε περνώντας στην απέναντι όχθη του Εύηνου. Ακολουθώντας για 45΄ ένα δρόμο που κινείται πάνω από το ποτάμι και υποδειγματική σήμανση στις λίγες διασταυρώσεις, φτάσαμε στο πέτρινο γεφύρι. Από το γεφύρι και μετά σώζεται το παλιό μονοπάτι που τραβερσάρει τη πλαγιά και ανεβαίνει σε ώμο με ένα κατεστραμένο εκκλησάκι. Από εκεί ένας κλάδος του πρέπει να έφευγε για το χωριό Αρτοτίβα (σήμερινό Αχλαδόκαστρο), εμείς όμως ακολουθούμε τη σήμανση που μας οδήγησε στο κλάδο που κατεβάζει προς τα Διπόταμα, τη σμίξη δηλαδή του Κότσαλου με τον Εύηνο. Το μονοπάτι είναι σε πολύ καλή κατάσταση σε πολλά σημεία καλντερίμι, και πολύ γρήγορα μας κατέβασε στον παραπόταμο του Εύηνου, τον Κότσαλο. Εκεί υπάρχει μια ολοκαίνουργια κρεμαστή γέφυρα που μας πέρασε στην απέναντη όχθη και δρόμο δρόμο πια δίπλα στο ποτάμι σύντομα επιστρέψαμε στο Καρέλι.
Σαν πεζοπορική διαδρομή κρατά περίπου 2 - 2,5 ώρες αλλά η ιστορική και αισθητική της αξία είναι μεγάλη, όπως επίσης και ο χώρος αναψυχής παρομοιώδης. Αξίζει μια επίσκεψη.

Και η πορεία μας ξεκινά

Και τελειώνοντας

Πανέμορφο Μπράβο.

όμορφο το μέρος Γιάννη, ότι πρέπει για τον pankan που έχει θέμα με το αλμυρό νερό...

ελα ρε συ, κουφό, μπράβο τους που αξιοποίησαν την παράδοση τόσο δημιουργικά.

yannisdelta έγραψε:...Ο χώρος δίπλα στο ποτάμι λέγεται Καρέλι, λόγω του εναέριου βαγονιού που διασχίζει το ποτάμι, και είναι οτι καλύτερο έχω δει στην Ελλάδα από χώρο αναψυχής (pankan ακούς;). ... Αξίζει μια επίσκεψη.

nektaman έγραψε:όμορφο το μέρος Γιάννη, ότι πρέπει για τον pankan που έχει θέμα με το αλμυρό νερό...

Για να δούμε. Το βάζω στα υπόψη. Θα έχει φαντάζομαι και καμμιά βαθρούλα να βρέξουμε το κορμί μας.
Και το ΣΚ που μας πέρασε ξυνόμασταν. Τώρα αρχίζουν οι υποχρεώσεις.

Λίγο πιο πάνω από το χώρο, υπάρχει μέρος που το καλοκαίρι βουτάνε οι ντόπιοι.

Μετά από την προτροπή του Γιάννη, αποφάσισα να κάνω μια σύντομη επίσκεψη στο χώρο για να δω τι λέει κι αν είναι κατάλληλος για μακροχρόνιες διακοπές με παιδιά.
Η περσινή μου προσπάθεια στα Άγραφα με είχε απογοητεύσει κι έτσι ξεκίνησα και φέτος κάπως επιφυλακτικός.

Το μέρος όμως είναι εξαιρετικό και επιβεβαίωσε όλες τις καλές εντυπώσεις που άφησε στο Γιάννη.

Η πρόσβαση από την Ναύπακτο στον Άνω Κάμπο Στράνωμας (καταμεσής στα Κράβαρα ή πιο κυριλέ στην ορεινή Ναυπακτία), είναι εξαιρετικά γρήγορη και θεαματική. Τελευταία βενζίνη στη Ναύπακτο. Από την άλλη μεριά προς Αγρίνιο, το Θέρμο είναι σε απόσταση 30'.

Ο χώρος είναι εξαιρετικά διαμορφωμένος και χωράει άνετα αρκετές σκηνές. Εμείς ήμασταν αρχικά 6 άτομα με 2 σκηνές. Μας είπαν ότι έχουν έρθει και πολλές περισσότερες.
Η σκιά από τα πλατάνια ήταν τέλεια μέσα στον καύσωνα.
Από υποδομές είναι όπως φαίνεται στις φωτογραφίες του Γιάννη. Έχει κιόσκι, τραπέζια, πάγκους, νερό (νιπτήρα), ψησταριά που σηκώνει ακόμη και σούβλες και πετρόχτιστο βοηθητικό πάγκο δίπλα στη ψησταριά και τη βρύση. Έχει ακόμη και τζάμπα ρεύμα από αρκετές πρίζες. Ο χώρος φωτίζεται αλλά ευτυχώς μπορεί να κλείσει κανείς το βράδυ τα φώτα από τον ασφαλειοπίνακα που βρίσκεται στο χώρο.
Το μόνο που δεν έχει για να κάνει τον χώρο κανονικό κάμπινγκ, είναι τουαλέτες και μπάνια. Δεν θεωρώ την έλλειψή τους μειονέκτημα. Για τουαλέτα με το φτυαράκι σας και στη φύση. Όσο για το μπάνιο (με σαπούνι) σας ορκίζομαι ότι μετά την 3η-4η μέρα, σταματάς να ξύνεσαι.

Ένα μικρό προβληματάκι για όσους κοιμούνται ελαφριά, είναι ότι ο δρόμος που διασχίζει το ποτάμι περνάει μέσα από το χώρο κατασκήνωσης και έτσι ίσως σας ενοχλήσει κάποιο αυτοκίνητο που αργά το βράδυ ή νωρίς το πρωί διασχίζει το ποτάμι. Ένας σίγουρος που θα περάσει, είναι ο ένας ταβερνιάρης που το σπίτι του είναι στην άλλη μεριά του ποταμού. Έχει και πρόβατα που τα περνάει κι αυτά σαλαγώντας τα με το ...παπί. Έτσι τον γνωρίσαμε και μας κάλεσε στο μαγαζί.

Το ποτάμι είναι ακριβώς μπροστά στο χώρο. Και μόνο που άραζες και το έβλεπες, δροσιζόσουν. Τελευταίες μέρες του Ιουλίου (της Αγίας Παρασκευής) είχε μπόλικο νερό για να κάνουν τα πιτσιρίκια το μπάνιο τους ακριβώς μπροστά στη κατασκήνωση χωρίς να πατώνουν παντού. Και 50 μέτρα πιο πέρα, είχε πολύ ωραίο μέρος για μπάνιο, με άπατα νερά, μικρή ροή για το καλαμπούρι, και ωραία παραλία με άμμο. Τι να τη κάνεις τη θάλασσα;

Το κλου βέβαια του ποταμού είναι η συρμάτινη κρεμαστή γέφυρα αλά Ιντιάνα Τζόουνς και κυρίως το καρέλι, που ξεκινούν και τα δύο από μέσα από την κατασκήνωση. Είναι και τα δύο λειτουργικά και απολύτως ασφαλή. Στο καρέλι (που χωράει άνετα 1 μεγάλος και 2 παιδιά) καλύτερα να μη μπουν τα πιτσιρίκια μόνα τους, γιατί μετά την αρχική πλάκα του ξεκινήματος που το αφήνετε και φεύγει σφαίρα με σάς μέσα, σταματάει κρεμασμένο στη μέση του ποταμού και θέλει να τραβήξεις το σχοινί που θα το πάει απέναντι. Οπότε αν πάνε πιτσιρίκια μόνα τους, μπορεί να μην έχουν τη δύναμη για να τραβήξουν το σχοινί και να μείνουν αμανάτι στον αέρα στη μέση του ποταμού κι εσείς να ψάχνετε σκάλα για να ανέβετε να σώσετε τα πιτσιρίκια και το καρέλι.

Το γεφύρι της Αρτοτίβας είναι βέβαια το σημαντικότερο αξιοθέατο της περιοχής. Τέλος Ιουλίου με τις τρελές θερμοκρασίες της εποχής, δεν σας προτείνω τη διαδρομή που περιγράφει ο Γιάννης. Ξεκινάει από την άλλη μεριά του ποταμού, μεγάλο μέρος της είναι άχαρος δρόμος και θα λιώσετε από τη ζέστη του καλοκαιριού. Σας προτείνω να κάνετε μόνο ένα μέρος της (το πιο ωραίο) και κατά την αντίθετη φορά από αυτή που περιγράφει ο Γιάννης. Ακολουθείτε (με αυτοκίνητο, ποδήλατο ή με τα πόδια σας) τον δρόμο πάνω από την κατασκήνωση που κινείται παράλληλα στο ποτάμι. Προσπερνάτε τα Διπόταμα όπου χύνεται στον Εύηνο ο παραπόταμός του Κότσαλος. Στο τέλος του δρόμου παρκάρετε το αυτοκίνητο ή δένετε το ποδήλατο και διασχίζετε από δεύτερη συρματογέφυρα τον Κότσαλο. Μετά από αυτή τη συρματογέφυρα ακολουθείτε το σηματοδοτημένο μονοπάτι που θα σας οδηγήσει στη γέφυρα της Αρτοτίβας. Το μονοπάτι ανηφορίζει αρκετά μέχρι ράχη με κυπαρίσσια, όπου συναντάμε ένα ετοιμόρροπο εκκλησάκι και μετά κατηφορίζει στην γέφυρα της Αρτοτίβας πάνω στον Εύηνο. Πηγή δεν βρήκαμε δίπλα στη γέφυρα, οπότε δεν δίστασα να πιω μπόλικο νερό του ποταμού που το βρήκα νοστιμότατο και δεν με πείραξε καθόλου. Πήρα και στο μπουκάλι. Ωραίο μπάνιο κάτω από τη γέφυρα και το απογευματάκι πήραμε το δρόμο της επιστροφής από τα ίδια (το μονοπάτι δηλαδή).
Εκ των υστέρων μάθαμε ότι αντί να πάμε πάνω κάτω από το μονοπάτι (σε 1+ ώρα), θα μπορούσαμε να φτάσουμε στη γέφυρα περπατώντας μέσα στον Εύηνο μέσα σε 20'. Και να κάνουμε έτσι, έναν όμορφο και δροσιστικό κύκλο. Τον Εύηνο τον πιάνουμε λίγο πριν το τέλος του προηγούμενου δρόμου, στο σημείο που συναντιέται με τον Κότσαλο (Διπόταμα).
Μας είπαν επίσης ότι αξίζει τον κόπο και μια ανάβαση ανάποδα από το ρεύμα στον Κότσαλο, που (όπως ισχυρίζονται οι ντόπιοι) είναι πιο όμορφος από το Πάντα Βρέχει, με καταρράκτες, βάθρες, κλπ.
Τα αφήσαμε παρακαταθήκη για την επόμενη φορά.

Θα ήταν χρήσιμο βέβαια να ανακαλύπταμε κι άλλες πεζοπορικές διαδρομές (μονοπάτια) στη περιοχή. Έστω και σε κάποια λογική απόσταση με το αυτοκίνητο.
Διαδρομές για ποδήλατο (mtb) πάντα υπάρχουν. Μια πρόταση είναι ο χωματόδρομος στην άλλη μεριά του ποταμού. Δεξιά οδηγεί στη γέφυρα της Αρτοτίβας, ίσια και αριστερά οδηγεί στο χωριό Αβαρίκος και το Θέρμο.
Έχει και άσφαλτο για κούρσα (ποδήλατο), αλλά πρέπει οπωσδήποτε να είσαι ανηφορίστας. Μεγάλη κόντρα.

Ένα από τα μεγάλα θετικά που βρήκα στο μέρος είναι οι άνθρωποι. Οι Κραβαρίτες από τη Στράνωμα και τον Άνω Κάμπο, είναι αναμφισβήτητα οι πιο φιλόξενοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει. Τα δύο καφενεία-ταβέρνες στον Άνω Κάμπο, λίγο πιο πάνω από τη κατασκήνωση, θα φροντίσω να τα αποφεύγω στο μέλλον γιατί παραλίγο να φύγω αλκοολικός από τα κεράσματα, τόσο των θαμώνων όσο και των μαγαζατόρων. Και τα κεράσματα φυσικά δεν σταμάταγαν στα ποτά αλλά τράβαγαν από τις σαλάτες μέχρι τα τουρσιά, τις ελιές και τα διάφορα μπινελίκια που μας φέρνανε για να δοκιμάσουμε. Αυτό που με τρέλανε και δεν το έχω ξανακάνει, είναι ότι τρεις άνθρωποι (2 μεγάλοι 1 παιδί) καθόμασταν ταυτόχρονα και στα δύο μαγαζιά και μετακινιόμασταν συνεχώς (και όχι όλοι μαζί) ανάμεσά τους, έχοντας ποτήρι και κρατώντας συζητήσεις και στα δύο μαγαζιά, την ίδια στιγμή. Οι μαγαζάτορες ήταν ξαδέλφια ή κάτι τέτοιο. Κάποιος πρέπει να τους μιλήσει για τον ανταγωνισμό. Βρήκα κι ένα παλιό μου συμμαθητή από πριν 35 χρόνια! Εννοείται ότι κέρναγε κι αυτός και ο πατέρας του. Και όλοι μας καλούσαν στα σπίτια τους για καφέ ή ...συνέχεια στο αλκοολίκι. Όπως μας πληροφόρησε ο ταβερνιάρης, αν κάποιο βράδυ δεν θέλουμε να ανέβουμε μέχρι τον Άνω Κάμπο, μας φέρνει ότι θέλουμε …ντελίβερυ.

Την ίδια καλή εντύπωση είχαμε και από την ταβέρνα στη Στράνωμα, στην οποία προτιμήσαμε να κάτσουμε ένα βράδυ αντί να πάμε στο πανηγύρι που γινόταν στο διπλανό χωριό. Θα πω και ότι μας φάνηκε και αρκετά φτηνή, με το σπιτίσιο σουβλάκι στο 1 €, τη μπύρα και τις πατάτες στο 1,5, τη σαλάτα στα 3 και τη μπριτζόλα στα 5. Αλλά αυτά βέβαια αλλάζουν ταχύτατα και πάντα προς το χειρότερο.

Συμπέρασμα: Το μέρος είναι απολύτως κατάλληλο για οικογενειακές διακοπές. Ολιγοήμερες ή ακόμα και πολυήμερες. Η μικρή μετά από τρία βράδια στο μέρος, δεν ήθελε να φύγει και ζητούσε να μείνουμε κι άλλο. Βρήκε και 2 πιτσιρίκια για παιχνίδι. Κι ας ήταν να πάμε στο πιο αγαπημένο της μέρος όπου περίμενε να βρει φίλους. Του χρόνου θα μείνουμε σίγουρα περισσότερο. Από τώρα το λέει.
Για όσους δεν αντέχουν το πρόβλημα του μπάνιου, είμαι σίγουρος ότι με τη συνεργασία των ντόπιων θα μπορούσε να βρεθεί κάποια λύση. Όχι φυσικά με σαπούνι στο ποτάμι.

ΥΓ Σταματήσαμε στο Θέρμο για ψωμί και η φουρνάρισσα που μας είδε φορτωμένους μέχρι τα μπούνια με ποδήλατα κλπ, μας ρώτησε από πού ερχόμαστε. Όταν της απάντησα ότι ερχόμαστε από τα Κράβαρα, φάνηκε να ξαφνιάζεται στο άκουσμα της λέξης και γέλασε αμήχανα. Ο προσδιορισμός Κράβαρα και Κραβαρίτης φαίνεται ότι συνεχίζει να έχει (ιδίως για κάποιους ντόπιους) ιδιαίτερα αρνητική φόρτιση. Γι’ αυτό φαίνεται ότι οι περισσότεροι προσπαθούν να ξεχάσουν το όνομα του τόπου τους, και τον ονομάζουν πια συλλήβδην Ορεινή Ναυπακτία. Για όποιον ενδιαφέρεται, ας ψάξει το απόσπασμα που αναφέρεται στα Κράβαρα και τους Κραβαρίτες, από τη «Ρούμελη» του Πάτρικ Λη Φέρμορ.

pankan έγραψε:.... Για όσους δεν αντέχουν το πρόβλημα του μπάνιου, είμαι σίγουρος ότι με τη συνεργασία των ντόπιων θα μπορούσε να βρεθεί κάποια λύση. Όχι φυσικά με σαπούνι στο ποτάμι....

Τι κάνω εγώ.

Έχω ένα πτυσσόμενο δοχείο των 20 λίτρων.
Το γεμίζω νερό από το ποτάμι ή την πηγή.
Άμα θέλω το αφήνω στο ήλιο να ζεσταθεί.
Το κρεμάω από ένα δένδρο, στα 2 μέτρα.
Κάθομαι από κάτω με το μαγιό, αν έχει κόσμο, και πλένομαι.
Το βράδυ, στο σκοτάδι, πλένομαι γυμνός.

Επειδή εγώ χαλάω πολύ νερό στο ξέβγαλμα, έχω δίπλα μου και ένα πτυσσόμενο δοχείο των 10 λίτρων, μήπως μου χρειαστεί.

Ωραία Παναγιώτη, βλέπω δεν αφήσατε ποτάμι για ποτάμι φέτος !!!!!