Adamello, sentiero dei fiori

yannisdelta

Το καλοκαίρι που πέρασε είπα να κλείσω μια από τις πολλές εκκρεμότητες από τα παλιά, το Adamello. To Adamello 3539μ, αν και δεν είναι κανένα ψηλό βουνό, είναι πολύ δημοφιλές γιατί διαθέτει τον μακρύτερο παγετώνα στην Ιταλία και βρίσκεται στο επίσης δημοφιλές πάρκο της Brenta. Βρίσκεται στα σύνορα της Λομβαρδίας και του Trentino κι έχει αναβάσεις από όλες τις πλευρές του. Στη διάρκεια του Α΄παγκοσμίου πολέμου στη κορυφογραμμή του έγιναν επικές μάχες ανάμεσα στους Ιταλούς και στους Αυστριακούς. Σήμερα μπορεί να δει κάποιος πολλά απ' αυτά τα απομεινάρια, που έχουν διαμορφωθεί σε μικρά μουσεία.
Οι προηγούμενες προσπάθειες μου είχαν σχεδιασθεί από τη μεριά του Trentino, μέσα από τη μεγαλειώδη Val di Genova. Όμως το χειμώνα κάνοντας τα καλοκαιρινά πλάνα έπεσα στο διαδίκτυο σε μια διαδρομή που ξεκινούσε από το Passo Tonale, στα σύνορα των δύο περιφερειών, και είχε το περίεργο όνομα "sentiero dei fiori" (μονοπάτι των λουλουδιών). Ψάχνοντας σε βιντεάκια είδα οτι ήταν μια διαδρομή ασφαλισμένη με συρματόσχοινα και κρεμαστές γέφυρες, που περνούσε από τη κόψη του βουνού μέσα από τα παλιά θέρετρα των μαχών, και κατέληγε στο καταφύγιο απ' όπου θα ξεκινούσε η ανάβαση για τα ψηλά. Έτσι άλλαξε το σημείο προσέγγισης του βουνού, αλλά και του καταφυγίου.
Το ραντεβού με το Πάνο, τη Τζίνα και τον Λέων ήταν στο Passo Tonale 1883μ στις 2/8. Αφού βρεθήκαμε και ελέγξαμε το καιρό είπαμε να ξεκινήσουμε την επόμενη το πρωί. Στις 3/8 λοιπόν στις 8.00 βρεθήκαμε στο τελεφερίκ που θα μας ανέβαζε στο Passo del Paradiso 2573m. Από εκεί πήραμε το καλό μονοπάτι που γρήγορα μας έβαλε σε μια χιονισμένη πλαγιά με κατεύθυνση το Passo Castellaccio 2963m. Σε περίπου 1 ώρα ήμασταν εκεί ανάμεσα σε πολλά απομεινάρια μαχών και οχυρώσεων. Απ' εδώ άρχιζε και η via ferrata. Στο μεταξύ ο καιρός είχε αρχίσει να κλείνει για τα καλά και τα πρώτα μπουμπουνητά ακούγονταν στο βάθος. Αψηφώντας τα όλα αρματωθήκαμε τον εξοπλισμό και μπήκαμε στα απότομα μονοπάτια. Το πρώτο μέρος της διαδρομής κινείται τραβερσαριστά κάτω από απότομες κορυφές και σύντομα μας έβγαλε σε μια διακλάδωση που οδηγεί ψηλά σε κάποιο σημείο θέας. Την αγνοήσαμε και συνεχίσαμε για λίγο για να βγούμε στην είσοδο ενός τούνελ. Το πολύ χιόνι του χειμώνα είχε κλείσει την είσοδό του, αλλά έτσι κι αλλιώς για να κάνεις την εντυπωσιακή παραλλαγή, πρέπει να μην μπεις στο τούνελ, αλλά να συνεχίσεις γύρω από ένα μυτίκι και να βγεις στις 2 εναέριες γέφυρες. Στο μεταξύ η βροχή και οι κεραυνοί είχαν φτάσει πάνω από το κεφάλι μας. Με πολύ σκέψη συνεχίσαμε, περάσαμε τις γέφυρες και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τη κορυφή του Corno di lago Scuro 3166m. Αφού περάσαμε κάποιες εκτεθειμένες χιονισμένες πλαγιές μέσα σε συνεχή ψιλόβροχο και πλησιάζαμε προς τη κορυφή, μας ήρθε μυρωδιά από καπνό. Τότε θυμήθηκα για μια καλύβα-μπιβουάκ που είχα δει στα βιντεάκια. Πράγματι κάτω ακριβώς από τη κορυφή υπάρχει μια καλύβα φτιαγμένη από τους στρατιώτες στα 1916, την οποία ένας από αυτούς την αγόρασε (!) στα γεράματά του τη διαμόρφωσε σε καταφυγιάκι και τώρα 12 άτομα τη μοιράζονται και την διαχειρίζονται. Eμείς είχαμε τη τύχη δυο απ' αυτούς να είναι εκεί. Μας δέχτηκαν μέσα με χαρά, στεγνώσαμε τα ρούχα μας στην εκατοντάχρονη σόμπα, μας κέρασαν κρασί και καφέ κι όταν μετά από 2 ώρες άνοιξε ο καιρός, μπορέσαμε να ανεβούμε στη κορυφή και να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε προς το Passo di Lago Scuro 2970m και το καταφύγιο Citta di Trento al Mandron 2449m, όπου φτάσαμε μετά από από 2 ώρες.

yannisdelta

μερικές φωτό ακόμα από τη πρώτη μέρα.

yannisdelta

μια σειρά ακόμα

yannisdelta

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο καταφύγιο και γνωρίσαμε και τον Αποστόλη - Αλβανό σερβιτόρο στο καταφύγιο με θητεία στις ταβέρνες της δυτικής Ελλάδας, πέσαμε νωρίς για ύπνο γιατί την επόμενη θα ξεκινούσαμε στις 5.00πμ.
Νύχτα ακόμα με τους φακούς ξεκινήσαμε το μονοπάτι πρόσβασης προς το παγετώνα. Στις 6.30 με το πρώτο φως φτάσαμε στη γλώσσα του παγετώνα και ετοιμαστήκαμε να βάλουμε τα κραμπών μας. Αλλά όχι όλοι, ο Πάνος τα είχε ξεχάσει στο καταφύγιο !!! Δεν γινόταν αλλιώς, έπρεπε να γυρίσει να τα πάρει. Οι υπόλοιποι αποφασίσαμε να προχωρήσουμε αργά κι ερευνώντας το παγετώνα να μας φτάσει ο Πάνος. Ο παγετώνας είναι ένα ατελείωτο πεδίο με πολύ μικρή κλίση, χωρίς καθόλου κρεβάς κι έτσι αποφασίσαμε να προχωράμε κι όπου μας φτάσει. Με αργό ρυθμό λοιπόν και πολλές στάσεις στις 10.00 φτάσαμε κάτω από το εντυπωσιακό Corno Bianco. Απ' εδώ η κλίση αρχίζει λίγο να ανεβαίνει μέχρι να βγούμε σε ένα ψηλότερο πλάτωμα, εδώ η Τζίνα είπε να περιμένει το Πάνο που δεν είχε φανεί ακόμα. Τελικά στις 11.30 πιάσαμε τη βράχινη κόψη, που είναι όλη εξοπλισμένη με σταθερό σχοινί και στις 12.00 φτάσαμε στη κορυφή. Λίγη ξεκούραση, φωτό κι επιστροφή από τα ίδια. Αφού είχαμε περάσει τη βράχινη κόψη είδαμε το Πάνο να ανεβαίνει και του κάναμε τη χάρη να ανέβει και στη κορυφή και να το περιμένουμε λίγο ακόμα. Τελικά κατά τις 3.00 μαζευτήκαμεκαι ξεκινήσαμε την επιστροφή, που θα ήταν από άλλη διαδρομή. Θα κατεβαίναμε από τη βόρεια πλευρά, από το Passo Bizio 3150m. Με δυτική κατεύθυνση λοιπόν διασχ'ισαμε το παγετώνα και σε 1,5 ώρα φτάσαμε κάτω από το πέρασμα. Η ανάβαση ήταν μια γερή κόντρα σε μαλακό χιόνι πάνω από ύπουλες βράχινες τρύπες στα χαμηλά και βράχινο ασφαλισμένο κομμάτι στα ψηλά. Αλλά η έκπληξη ήταν στο κατέβασμα από την άλλη μεριά. Μια κάθετη via ferrata μας περίμενε κι έξοδος στο παγετώνα με ένα τεράστιο χάσμα. Τελικά μπήκαμε πάλι στο χιονισμένο πεδίο κι αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς τη λίμνη Venerocolo και το καταφύγιο Garibaldi, όπου φτάσαμε μετά από 1,5 ώρα. Τα παιδιά αποφάσισαν να μείνουν για το βράδυ εκεί, ενώ εγώ λόγω της έλλειψης επικοινωνίας με την οικογένειά μου στα χαμηλά, αποφάσισα να συνεχίσω προς τα κάτω, προκειμένου να μην ανησυχούν. Περνώντας από 4 πανέμορφες λίμνες-φράγματα με εντυπωσιακούς καταρράκτες κατέληξα μετά από 3,5 ώρες στο Ponte di Legno, κλείνωντας μια καταπληκτική μέρα μετά από προσπάθεια 17,5 ωρών.