Adamello, sentiero dei fiori
Δημοσιεύτηκε: Πέμ 04 Σεπ 2014, 15:33
Το καλοκαίρι που πέρασε είπα να κλείσω μια από τις πολλές εκκρεμότητες από τα παλιά, το Adamello. To Adamello 3539μ, αν και δεν είναι κανένα ψηλό βουνό, είναι πολύ δημοφιλές γιατί διαθέτει τον μακρύτερο παγετώνα στην Ιταλία και βρίσκεται στο επίσης δημοφιλές πάρκο της Brenta. Βρίσκεται στα σύνορα της Λομβαρδίας και του Trentino κι έχει αναβάσεις από όλες τις πλευρές του. Στη διάρκεια του Α΄παγκοσμίου πολέμου στη κορυφογραμμή του έγιναν επικές μάχες ανάμεσα στους Ιταλούς και στους Αυστριακούς. Σήμερα μπορεί να δει κάποιος πολλά απ' αυτά τα απομεινάρια, που έχουν διαμορφωθεί σε μικρά μουσεία.
Οι προηγούμενες προσπάθειες μου είχαν σχεδιασθεί από τη μεριά του Trentino, μέσα από τη μεγαλειώδη Val di Genova. Όμως το χειμώνα κάνοντας τα καλοκαιρινά πλάνα έπεσα στο διαδίκτυο σε μια διαδρομή που ξεκινούσε από το Passo Tonale, στα σύνορα των δύο περιφερειών, και είχε το περίεργο όνομα "sentiero dei fiori" (μονοπάτι των λουλουδιών). Ψάχνοντας σε βιντεάκια είδα οτι ήταν μια διαδρομή ασφαλισμένη με συρματόσχοινα και κρεμαστές γέφυρες, που περνούσε από τη κόψη του βουνού μέσα από τα παλιά θέρετρα των μαχών, και κατέληγε στο καταφύγιο απ' όπου θα ξεκινούσε η ανάβαση για τα ψηλά. Έτσι άλλαξε το σημείο προσέγγισης του βουνού, αλλά και του καταφυγίου.
Το ραντεβού με το Πάνο, τη Τζίνα και τον Λέων ήταν στο Passo Tonale 1883μ στις 2/8. Αφού βρεθήκαμε και ελέγξαμε το καιρό είπαμε να ξεκινήσουμε την επόμενη το πρωί. Στις 3/8 λοιπόν στις 8.00 βρεθήκαμε στο τελεφερίκ που θα μας ανέβαζε στο Passo del Paradiso 2573m. Από εκεί πήραμε το καλό μονοπάτι που γρήγορα μας έβαλε σε μια χιονισμένη πλαγιά με κατεύθυνση το Passo Castellaccio 2963m. Σε περίπου 1 ώρα ήμασταν εκεί ανάμεσα σε πολλά απομεινάρια μαχών και οχυρώσεων. Απ' εδώ άρχιζε και η via ferrata. Στο μεταξύ ο καιρός είχε αρχίσει να κλείνει για τα καλά και τα πρώτα μπουμπουνητά ακούγονταν στο βάθος. Αψηφώντας τα όλα αρματωθήκαμε τον εξοπλισμό και μπήκαμε στα απότομα μονοπάτια. Το πρώτο μέρος της διαδρομής κινείται τραβερσαριστά κάτω από απότομες κορυφές και σύντομα μας έβγαλε σε μια διακλάδωση που οδηγεί ψηλά σε κάποιο σημείο θέας. Την αγνοήσαμε και συνεχίσαμε για λίγο για να βγούμε στην είσοδο ενός τούνελ. Το πολύ χιόνι του χειμώνα είχε κλείσει την είσοδό του, αλλά έτσι κι αλλιώς για να κάνεις την εντυπωσιακή παραλλαγή, πρέπει να μην μπεις στο τούνελ, αλλά να συνεχίσεις γύρω από ένα μυτίκι και να βγεις στις 2 εναέριες γέφυρες. Στο μεταξύ η βροχή και οι κεραυνοί είχαν φτάσει πάνω από το κεφάλι μας. Με πολύ σκέψη συνεχίσαμε, περάσαμε τις γέφυρες και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τη κορυφή του Corno di lago Scuro 3166m. Αφού περάσαμε κάποιες εκτεθειμένες χιονισμένες πλαγιές μέσα σε συνεχή ψιλόβροχο και πλησιάζαμε προς τη κορυφή, μας ήρθε μυρωδιά από καπνό. Τότε θυμήθηκα για μια καλύβα-μπιβουάκ που είχα δει στα βιντεάκια. Πράγματι κάτω ακριβώς από τη κορυφή υπάρχει μια καλύβα φτιαγμένη από τους στρατιώτες στα 1916, την οποία ένας από αυτούς την αγόρασε (!) στα γεράματά του τη διαμόρφωσε σε καταφυγιάκι και τώρα 12 άτομα τη μοιράζονται και την διαχειρίζονται. Eμείς είχαμε τη τύχη δυο απ' αυτούς να είναι εκεί. Μας δέχτηκαν μέσα με χαρά, στεγνώσαμε τα ρούχα μας στην εκατοντάχρονη σόμπα, μας κέρασαν κρασί και καφέ κι όταν μετά από 2 ώρες άνοιξε ο καιρός, μπορέσαμε να ανεβούμε στη κορυφή και να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε προς το Passo di Lago Scuro 2970m και το καταφύγιο Citta di Trento al Mandron 2449m, όπου φτάσαμε μετά από από 2 ώρες.
Οι προηγούμενες προσπάθειες μου είχαν σχεδιασθεί από τη μεριά του Trentino, μέσα από τη μεγαλειώδη Val di Genova. Όμως το χειμώνα κάνοντας τα καλοκαιρινά πλάνα έπεσα στο διαδίκτυο σε μια διαδρομή που ξεκινούσε από το Passo Tonale, στα σύνορα των δύο περιφερειών, και είχε το περίεργο όνομα "sentiero dei fiori" (μονοπάτι των λουλουδιών). Ψάχνοντας σε βιντεάκια είδα οτι ήταν μια διαδρομή ασφαλισμένη με συρματόσχοινα και κρεμαστές γέφυρες, που περνούσε από τη κόψη του βουνού μέσα από τα παλιά θέρετρα των μαχών, και κατέληγε στο καταφύγιο απ' όπου θα ξεκινούσε η ανάβαση για τα ψηλά. Έτσι άλλαξε το σημείο προσέγγισης του βουνού, αλλά και του καταφυγίου.
Το ραντεβού με το Πάνο, τη Τζίνα και τον Λέων ήταν στο Passo Tonale 1883μ στις 2/8. Αφού βρεθήκαμε και ελέγξαμε το καιρό είπαμε να ξεκινήσουμε την επόμενη το πρωί. Στις 3/8 λοιπόν στις 8.00 βρεθήκαμε στο τελεφερίκ που θα μας ανέβαζε στο Passo del Paradiso 2573m. Από εκεί πήραμε το καλό μονοπάτι που γρήγορα μας έβαλε σε μια χιονισμένη πλαγιά με κατεύθυνση το Passo Castellaccio 2963m. Σε περίπου 1 ώρα ήμασταν εκεί ανάμεσα σε πολλά απομεινάρια μαχών και οχυρώσεων. Απ' εδώ άρχιζε και η via ferrata. Στο μεταξύ ο καιρός είχε αρχίσει να κλείνει για τα καλά και τα πρώτα μπουμπουνητά ακούγονταν στο βάθος. Αψηφώντας τα όλα αρματωθήκαμε τον εξοπλισμό και μπήκαμε στα απότομα μονοπάτια. Το πρώτο μέρος της διαδρομής κινείται τραβερσαριστά κάτω από απότομες κορυφές και σύντομα μας έβγαλε σε μια διακλάδωση που οδηγεί ψηλά σε κάποιο σημείο θέας. Την αγνοήσαμε και συνεχίσαμε για λίγο για να βγούμε στην είσοδο ενός τούνελ. Το πολύ χιόνι του χειμώνα είχε κλείσει την είσοδό του, αλλά έτσι κι αλλιώς για να κάνεις την εντυπωσιακή παραλλαγή, πρέπει να μην μπεις στο τούνελ, αλλά να συνεχίσεις γύρω από ένα μυτίκι και να βγεις στις 2 εναέριες γέφυρες. Στο μεταξύ η βροχή και οι κεραυνοί είχαν φτάσει πάνω από το κεφάλι μας. Με πολύ σκέψη συνεχίσαμε, περάσαμε τις γέφυρες και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τη κορυφή του Corno di lago Scuro 3166m. Αφού περάσαμε κάποιες εκτεθειμένες χιονισμένες πλαγιές μέσα σε συνεχή ψιλόβροχο και πλησιάζαμε προς τη κορυφή, μας ήρθε μυρωδιά από καπνό. Τότε θυμήθηκα για μια καλύβα-μπιβουάκ που είχα δει στα βιντεάκια. Πράγματι κάτω ακριβώς από τη κορυφή υπάρχει μια καλύβα φτιαγμένη από τους στρατιώτες στα 1916, την οποία ένας από αυτούς την αγόρασε (!) στα γεράματά του τη διαμόρφωσε σε καταφυγιάκι και τώρα 12 άτομα τη μοιράζονται και την διαχειρίζονται. Eμείς είχαμε τη τύχη δυο απ' αυτούς να είναι εκεί. Μας δέχτηκαν μέσα με χαρά, στεγνώσαμε τα ρούχα μας στην εκατοντάχρονη σόμπα, μας κέρασαν κρασί και καφέ κι όταν μετά από 2 ώρες άνοιξε ο καιρός, μπορέσαμε να ανεβούμε στη κορυφή και να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε προς το Passo di Lago Scuro 2970m και το καταφύγιο Citta di Trento al Mandron 2449m, όπου φτάσαμε μετά από από 2 ώρες.
