Έτσι, ξαφνικά και χωρίς πολύ σκέψη πήραμε την απόφαση να πάμε τώρα στο τέλος του καλοκαιριού. Μαζευτήκαμε τέσσερις γενναίοι, συμπληρώσαμε ένα αμάξι και βουρ για σύνορα Εξοχής. Πράσινη κάρτα δεν χρειάζεται για την Βουλγαρία αλλά καλά είναι να την έχει κανείς για ευκολία σε περίπτωση που εμπλακεί κάποιος σε ατύχημα. Μετά τα βουλγάρικα σύνορα έχει κάτι σταθμούς από όπου προμηθεύεσαι βινιέτα. Στην περίπτωση μας, τους είχανε τελειώσει και μας είπανε να πάρουμε από κάποιο βενζινάδικο. Φύγαμε και επειδή δεν θα μπαίναμε βαθιά στην χώρα αποφασίσαμε να μην πάρουμε βινιέτα. Το Παρίλ είναι 28χλμ από τα σύνορα και για να πάμε εκεί μπαίνουμε στο χωριό Κόπριβλεν και από εκεί φεύγουμε αριστερά. Ως το Κόπριβλεν είναι καλός ο δρόμος. Μετά για 20-22 χλμ είναι επαρχιακός βουλγάρικος που θέλει προσοχή. Πριν μπούμε στο χωριό τελειώνει η άσφαλτος και συνεχίζουμε σε χωματόδρομο ως την εκκλησία του χωριού. Εκεί έχει ελεύθερο και ασφαλή χώρο για πάρκιν και με στέγαστρο παρακαλώ! Εκεί αφήσαμε το αμάξι, πήραμε τα σακίδια και ξεκινήσαμε για το καταφύγιο. Στο σημείο αυτό έχει βρύση με πόσιμο νερό. Το υψόμετρο είναι περίπου 800μ. Περνάμε μια γεφυρίτσα και πέρνουμε τον ανηφορικό χωματόδρομο για πάνω. Ως το καταφύγιο είναι σχεδόν μια ώρα και 4χλμ περίπου. Το καταφύγιο είναι στα 1040μ. και έχει πόσιμο νερό. Η πορεία πιο πάνω δεν έχει νερό.
Στο καταφύγιο πάθαμε την πλάκα της ζωής μας. Αυτό δεν είναι καταφύγιο, ξενοδοχείο είναι! Τρίκλινα δωμάτια με σεντόνια, παπλώματα, πετσέτες, ατομικό μπάνιο και θερμοσίφωνα ατομικό!!!
Ε, ένα σοκ το πάθαμε όσο να 'ναι 
Πολύ προσεγμένο και πολύ καλή δουλειά! Εύγε τους! Τιμή κατ' άτομο 15 λέβα. Μια χαρά. Φαγητό υποτίθεται πως δεν έχει αλλά κάτι βρήκε ο καταφυγιάς και μας έφτιαξε 
.Την επόμενη μέρα, σηκωθήκαμε στις 6 για να φύγουμε στις 7:15 τελικά. Συνεχίζουμε για κανα χλμ τον χωματόδρομο και σε χαρακτηριστική διασταύρωση στρίβουμε αριστερά και μπαίνουμε σε μονοπάτι. Ο δρόμος συνεχίζει για το Γκολέσοβο. Το μονοπάτι αρχίζει και ανηφορίζει γρήγορα κινούμενο μέσα σε υπέροχο δάσος. Καθώς ανηφορίζαμε πετύχαμε θάμνους με πεντανόστιμα σμέουρα!
Μετά το κτφ η δεύτερη μεγάλη έκπληξη της εκδρομής μας! Αφού τα ξεπαστρέψαμε συνεχίσαμε το ανηφόρι μας. Ξαναβρήκαμε σμέουρα και τα ξεπαστρέψαμε και αυτά! Μετά από κανα τρίωρο φτάνουμε σε κορυφή στα 2194μ. Ο Συναπίδης λέει πως αυτή είναι η Αλή Μποτούς. Ως εδώ φαίνεται να έχουμε πάρει όλο το ύψος αλλά δεν είναι έτσι τα πράματα. Απέναντι έχει συνοριακή πυραμίδα. Την προσεγγίζουμε και κινούμαστε πλέον στην συνοριογραμμή η οποία περνά από μια κορφή ακόμα στα 2172μ. που ο Σύλλογος του Κάτω Νευροκοπίου έχει βάλει πλάκα που λέει ότι αυτή είναι η Αλή Μποτούς. Συνεχίζουμε πάνω στο σύνορο και κατεβαίνουμε 300μ. σε διάσελο στα 1900μ. Από εδώ μας μένουν άλλα 300μ. ανάβασης για την κορυφή του Ορβήλου που οι Βούλγαροι την λένε Γκότσεβ βραχ και εμείς από ότι μαθαίνω Τσολιάς. Είναι η 2212 αυτή και είναι η ψηλότερη του Ορβήλου. Από την 2194 ως την 2212 η θέα είναι αεροπλανική 
Φαίνεται και το Κατάφυτο από όπου είχε ξεκινήσει πριν 3 χρόνια το Συναπιδαριό για το έπος των 140χλμ ή αλλιώς wannagototevno 
Όλη η διαδρομή είναι μια μαγεία με πολύ όμορφες εναλλαγές. Στην αρχή κατάπυκνο δάσος μέχρι πάνω από τα 1900 και στη συνέχεια γυμνό αλπικό τοπίο με θέα απεριόριστη τόσο προς Βουλγαρία όσο και προς Ελλάδα. Πίριν, Φαλακρό, Μενοίκιο, Λαϊλιάς, Άγγιστρο... όλα πιάτο μπρος στα μάτια μας!
Η επιστροφή έγινε απ' τα ίδια. Παρά την ομορφιά της συνοριογραμμής αυτά τα 300μ. μας
. Από την 2194μ. και κάτω ήταν όλο κατηφοριά. Φτάσαμε ερείπια στο κτφ μετά από 9 ώρες. 5 μας πήρε η ανάβαση και 4 η κατάβαση. Χρειαστήκαμε άλλα 40 λεπτά περίπου για να φτάσουμε στο χωριό όπου είχαμε αφήσει το αμάξι. Η υψομετρική διαφορά που καλύψαμε συνολικά ήταν πάνω από 2000μ. με τα 1800μ. μόνο την δεύτερη! Μια δυνατή πορεία με μια εξίσου δυνατή παρέα από κάθε άποψη
Και εις άλλα με υγεία
Περισσότερες φωτο εδώ.
με άλογα 
, κάρα, γυναικόπαιδα και δε συμαζεύεται. Ω ρε που πάμε να αφήσουμε αφύλαχτο το αμάξι λέω....
